Ekkert heilagt

Bloggfærslur mánaðarins, ágúst 2011

Aldursmunur

Ég hef mikið verið að velta fyrir mér uppá síðkastið aldursmuni á fólki í samböndum. Mamma mín er um 10 árum yngri en pabbi minn og þau hafa verið saman í um 37 ár. Núna þegar hann er að nálgast eftirlaunaaldurinn þá fyrst finna þau fyrir þessum aldursmuni. Hann er í raun orðinn gamall maður á meðan hún er ennþá ung kona sem á 10 ár eftir á vinnumarkaðnum. En fólk eldist að sjálfsögðu misvel og engan veginn hægt að sjá það fyrirfram hvernig maður verður eftir einhverja tugi ára. Þetta gæti alveg eins hafa farið á hinn veginn, að þrátt fyrir að vera 10 árum eldri gæti pabbi verið "yngri" aðilinn í sambandinu. Það vill bara þannig til í þessu tilviki að svo er ekki.

Er þá ekki bara nokkuð rökrétt þegar fólk segir að aldur sé bara tala?

Ég hef séð rétt rúmlega tvítuga stráka með grá hár og tvítugar stelpur með appelsínuhúð á rassinum og hrukkur sem eru byrjaðar að myndast í kringum augun. Samt eru þetta hlutir sem fólk tengir við það að eldast. Það eru til sextugir karlmenn sem eru ekki ennþá komnir með eitt einasta gráa hár og fertugar konur sem hafa hvorki appelsínuhúð né hrukkur.

Jú veistu, ég held að aldur sé bara tala. Bara tala sem telur hvað það eru mörg ár frá því að við fæddumst.

Fólk upplifir misjafna hluti yfir ævina, lendir í ólíkum kringumstæðum og vandamálum og þroskast þar af leiðandi ekki eins. Sumir vilja jafnvel meina að fólk geti verið gamlar sálir eða "nýjar". Þá sé fólk með gamlar sálir alla tíð þroskaðra og búi yfir meiri visku en flestir jafnaldrar þeirra. Hvað er til í þessu veit ég svo sem ekki, en þetta meikar alveg sens. Ég hef hitt mjög ungt fólk sem ég hef haldið að væri eldra en ég við fyrstu kynni, ekki alltaf vegna útlits, heldur einnig vegna orðaforða þess, hvernig það ber sig og reynslu þess. Ætli ég sé ekki ný sál, út frá þessari kenningu. Fólk heldur alltaf að ég sé yngri en ég í rauninni er, einmitt vegna allra þessara ástæðna sem ég hef talið hérna upp. Ég sé líka ekki sjálfa mig sem þrítuga konu. Ég sé mig fyrst og fremst sem manneskju sem hefur gaman að lífinu. Ég vill skemmta mér, upplifa nýja og spennandi hluti, eiga góð samskipti við vini og fjölskyldu (sem og alla aðra auðvitað) og lifa því besta lífi sem ég get lifað. Ég get ekki séð hvað það kemur aldri við. Maður getur dáið, slasast eða fengið alvarlegan sjúkdóm hvort sem maður er 5 ára eða 70 ára. Aldur kemur ekkert alltaf við sögu þar. Aldur er jú bara tala.

En ástæðan fyrir þessum vangaveltum mínum er sú að ég er að hitta strák sem er töluvert yngri en ég. Einhverra hluta vegna skammast ég mín fyrir það. Ég kýs að halda sambandinu leyndu, því ég hef áhyggjur af því að fólk dæmi mig (eða hann) fyrir þennan aldursmun á milli okkar, sem telur alveg 10 ár. Ég veit að mér ætti að vera alveg sama um það hvað öðrum finnst, en samt er mér það greinilega ekki. Ég hef sagt mínum nánustu frá þessu sambandi og þeim finnst ekkert athugavert við það. Enda þekkja þau mig og finnst sennilega alveg fullkomlega eðlilegt að ég sé með yngri strák. En hvað með fólkið sem þekkir mig ekki það vel? Þetta er greinilega eitthvað sem ég þarf að vinna í og gera upp við mig sem fyrst!

To have or not to have?

Suma daga langar mig til að eignast góðan kærasta og eiga svona venjulegt rútínu-líf með honum og barni/börnum okkar. Allir vakna kl 7 á morgnanna og koma heim kl 5 á daginn, elda kvöldmat saman og eyða svo kvöldunum í að sinna áhugamálum eða kúra saman yfir sjónvarpinu. Kostirnir við að eiga kærasta eru nefnilega alveg margir þó stundum finnist mér gallarnir vega meira. Í fyrsta lagi þá hefði maður alltaf einhvern til að kúra með. Í öðru lagi þá væru tekjur heimilisins hærri. Í þriðja lagi þá hefði maður alltaf einhvern til að gera hluti með, hvort sem það væru ferðalög, að spila, horfa á hryllingsmynd, fara í sund, út að borða eða whatever. En það er bara svo rosalega erfitt að finna góðan kærasta. Ég vill frekar vera ein heldur en með einhverjum sem ég er ekki alveg totally crazy í. „Betra er autt rúm en illa skipað" sagði einhver vitur maður.

Þegar maður er búinn að vera lengi single og á markaðnum eins og ég, þá er tilhugsunin við það að setjast niður og binda sig með einhverjum frekar scary. Að eyða næstum því hverju einasta kvöldi með einhverjum, að deila rúmi á hverri einustu nóttu með einhverjum, að þurfa að loka hurðinni þegar maður fer á klóstið, að þurfa að passa sig þegar maður prumpar og ropar (kannski ekki þurfa en það er nú samt bara svona almenn tillitsemi myndi ég segja), að þurfa að taka tillit til annarrar manneskju þegar maður planar hittinga með vinkonum og svoleiðis, að þurfa að deila fataskáp og fleira eru allt hlutir sem ég á hrikalega erfitt með að ímynda mér. Kannski er ég óvenju eigingjörn, ég veit það ekki, en ég vill vera ég og ég vill að mitt sé mitt. Kannski væri sjómaður hinn fullkomni kærasti fyrir mig. Hann er ekki alltaf oní manni, hann á peninga og maður getur prumpað að vild þegar hann er ekki í landi.

En svo er mér sagt að ég muni gleyma öllu þessu þegar ég verð ástfangin, mér finnst það ótrúlegt, en er engu að síður mjög spennt að vita hvort það sé rétt Tounge