To have or not to have?

Suma daga langar mig til að eignast góðan kærasta og eiga svona venjulegt rútínu-líf með honum og barni/börnum okkar. Allir vakna kl 7 á morgnanna og koma heim kl 5 á daginn, elda kvöldmat saman og eyða svo kvöldunum í að sinna áhugamálum eða kúra saman yfir sjónvarpinu. Kostirnir við að eiga kærasta eru nefnilega alveg margir þó stundum finnist mér gallarnir vega meira. Í fyrsta lagi þá hefði maður alltaf einhvern til að kúra með. Í öðru lagi þá væru tekjur heimilisins hærri. Í þriðja lagi þá hefði maður alltaf einhvern til að gera hluti með, hvort sem það væru ferðalög, að spila, horfa á hryllingsmynd, fara í sund, út að borða eða whatever. En það er bara svo rosalega erfitt að finna góðan kærasta. Ég vill frekar vera ein heldur en með einhverjum sem ég er ekki alveg totally crazy í. „Betra er autt rúm en illa skipað" sagði einhver vitur maður.

Þegar maður er búinn að vera lengi single og á markaðnum eins og ég, þá er tilhugsunin við það að setjast niður og binda sig með einhverjum frekar scary. Að eyða næstum því hverju einasta kvöldi með einhverjum, að deila rúmi á hverri einustu nóttu með einhverjum, að þurfa að loka hurðinni þegar maður fer á klóstið, að þurfa að passa sig þegar maður prumpar og ropar (kannski ekki þurfa en það er nú samt bara svona almenn tillitsemi myndi ég segja), að þurfa að taka tillit til annarrar manneskju þegar maður planar hittinga með vinkonum og svoleiðis, að þurfa að deila fataskáp og fleira eru allt hlutir sem ég á hrikalega erfitt með að ímynda mér. Kannski er ég óvenju eigingjörn, ég veit það ekki, en ég vill vera ég og ég vill að mitt sé mitt. Kannski væri sjómaður hinn fullkomni kærasti fyrir mig. Hann er ekki alltaf oní manni, hann á peninga og maður getur prumpað að vild þegar hann er ekki í landi.

En svo er mér sagt að ég muni gleyma öllu þessu þegar ég verð ástfangin, mér finnst það ótrúlegt, en er engu að síður mjög spennt að vita hvort það sé rétt

Athugasemdir

[Sigrún Óskars, 10.8.2011 kl. 00:19]

skemmtilegar pælingar hjá þér

en ég verð að segja að ég er ég og mitt er mitt þótt ég sé búin að vera gift í 30 ár (sama manninum). það er einmitt galdurinn við gott samband - að veita hvort öðru frelsi til að vera maður sjálfur.

og ég loka ekki hurðinni á WC nema þegar gestir eru